Υπάρχουν συγκεκριμένες χρονικές περίοδοι στη ζωή, όπου καταστάσεις, πράγματα, πρόσωπα, μόδες, τάσεις κ.λπ. ζουν αυτό που ονομάζουμε γενικά ως «χρυσή εποχή» τους.
Για το clubbing στην Αθήνα -και στην Ελλάδα γενικότερα- αυτή η εποχή ήταν στα τέλη του 20ού και στην αρχή του 21ου αιώνα. Τότε, στα ’90s και τα ’00s η αθηναϊκή νύχτα έζησε στιγμές αλησμόνητες και μάλλον ανεπανάληπτες.
Η έξαρση σε έναν διαφορετικό τρόπο μαζικής διασκέδασης είχε αρχίσει από τη δεκαετία του 1980. Την «επανάσταση» έκαναν το «Εργοστάσιο» και η «Αυτοκίνηση». Το πρώτο στεγαζόταν σε ένα παλιό εργοστάσιο και τα καλοκαίρια μετακόμιζε νότια, κοντά στο τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού. Χώρος αχανής και πρωτοποριακός ως βιομηχανικός, μάζευε χιλιάδες νέους και νέες, που ήθελαν να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα.
Η δεύτερη βρισκόταν στην Κηφισίας, στα Σίδερα Χαλανδρίου. Μεγάλο κλαμπ, με δύσκολη «πόρτα» θεωρούνταν το «Must» για τα παιδιά των βορείων προαστίων και τα πάρτι της έμειναν θρυλικά. Από κοντά και το «Mad», αρχικά στην Πλάκα και μετέπειτα στη Συγγρού, αλλά και το «Highway» που έκανε στέκι την πλατεία Μαβίλη.
TΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Οι «πιονιέροι» είδαν τις ιδέες τους να αποδεικνύονται εξαιρετικά πετυχημένες και σύντομα βρήκαν άξιους μιμητές. Στη δεκαετία του ’90 είχαμε έξαρση του φαινομένου. Το «Faz» στη Μαβίλη, το «Tesser» στην Πειραιώς με τα πρώτα tecnho parties, το «+Soda», το «Amfiteatro» στην παραλιακή, η «Φάρμα» στα Οινόφυτα με τα rave parties (θυμάστε το καταπληκτικό σούπερ «Μάνα ρέιβερ» σε δελτίο ειδήσεων;), το «Babes in Toyland», το «factory» στην Ομόνοια όπου ανθούσε ο έρωτας(…), το «Camel», το «Umatic», το «Venue», το «Luv» (τα δύο τελευταία στο νέο μιλένιουμ) έγραψαν ιστορία.
Στους χώρους αυτούς η αθηναϊκή νεολαία τού έδινε και καταλάβαινε κάθε βράδυ. Δεν μιλάμε για Παρασκευές και Σάββατα. Εκείνες τις μέρες δεν έπεφτε καρφίτσα κάτω στα clubs. Αλλά και τις καθημερινές γινόταν ο κακός χαμός.
Σήμερα, αυτή η εποχή μοιάζει τόσο μακρινή όσο σε κάποιον έφηβο των ’80s οι διηγήσεις του πατέρα του για τα δικά τους γλέντια στα ’60s.
ΚΑΝΕΝΑ “ΜΕΓΑΛΟ” CLUB
Εν έτει 2019 η Αθήνα δεν έχει πλέον ούτε ένα παρόμοιο μεγάλο club. Ούτε ένα! Ναι, υπάρχουν δεκάδες μπαρ και καφέ με djs που παίζουν μουσική και διοργανώνουν πάρτι. Αλλά clubs όπως αυτά που ζήσαμε εμείς τότε, δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα.Να φταίει η κρίση; Φυσικά. Εδώ πια ο κόσμος δεν έχει λεφτά για να πιει ένα ποτό το Σάββατο, πού να βγει και καθημερινή.
Οι νέοι σε μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι. Το όποιο χαρτζιλίκι παίρνουν δεν το ξοδεύουν αλόγιστα όπως η προηγούμενη γενιά. Αλλά ακόμη και να έχει δουλειά κάποιο νέο παιδί, ο μισθός είναι τέτοιος που δύσκολα τα βγάζει πέρα. Με την αβεβαιότητα να αιωρείται σαν το νέφος πάνω από τα κεφάλια μας, ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να κάνει οικονομίες ώστε να μπορεί να πληρώνει τις πολλαπλές υποχρεώσεις προς το κράτος και να αντεπεξέρχεται στο αυξημένο κόστος ζωής.
Υπάρχει δε και η κόπωση. Τα νέα παιδιά δουλεύουν πολύ σκληρά για τους μικρούς μισθούς που παίρνουν και πολλές φορές δεν έχουν κουράγιο να βγουν και προτιμούν την ξεκούραση.
Κάποτε η ώρα πήγαινε 6 το πρωί και τα clubs ήταν γεμάτα κόσμο που χόρευε και περνούσε καλά. Τώρα σπανίως βρίσκεις μαγαζί ανοιχτό μετά τις 3 π.μ.
Δεν είναι όμως οι μόνες αιτίες. Σημαντικό ρόλο παίζει ο θόρυβος. Αν αρχίσουν οι καταγγελίες από γείτονες, ο επιχειρηματίας θα πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να τρέχει στο τμήμα και να πληρώνει πρόστιμα και να κινδυνεύει να του πάρουν την άδεια λειτουργίας. Και αυτό είναι ένα τίμημα που ελάχιστοι έχουν την όρεξη να αναλάβουν.
AΛΛΑΓΗ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ
Μαζί με την κρίση όμως ήρθε και η αλλαγή στη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής. Το να πηγαίνεις στα μοδάτα clubs των ’90s ήταν σαν να ανήκες σε μια μυστική κάστα, που ήξερε να διασκεδάζει μέχρι το μεδούλι και να αψηφά τους κοινωνικούς κανόνες των γονιών της. Συν ότι, ας μην κρυβόμαστε, σε τέτοια μαγαζιά έβρισκε κανείς σε αφθονία όλες τις απαγορευμένες ουσίες που υπήρχαν.Η αλλαγή στον τρόπο ζωής σε συνδυασμό με τη διαμορφωθείσα οικονομική κατάσταση είναι ο λόγος που πλέον δεν υπάρχουν clubs. Τα μαγαζιά του παρελθόντος κατάφεραν και ανταγωνίστηκαν την κουλτούρα των μπουζουκιών και της ελληνικής μουσικής, αλλά ποτέ δεν την ξεπέρασαν. Πλέον τα μικρά μπαρ, καφέ κ.λπ. παίζουν μουσική δυνατή και μια παρέα μπορεί να πάει να διασκεδάσει μέχρι αργά πληρώνοντας λίγα και συχνά συνδυάζοντας και φαγητό με το ποτό (σε ένα ουζερί ή τσιπουράδικο).
Ένας άλλος λόγος που οδήγησε στον μαρασμό του clubbing είναι ο καιρός. Όταν ζεις σε μια πόλη που τις περισσότερες μέρες μπορείς να κάτσεις έξω και να διασκεδάσεις, δύσκολα θα πειστείς να περιοριστείς μέσα σε τέσσερις τοίχους.
ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ
Όλα αυτά κάνουν μια πιθανή επένδυση σε ένα μεγάλο club -τουλάχιστον- επισφαλή. Οι πελάτες πλέον είναι πιο λίγοι, οπότε και το ρίσκο πολύ πιο μεγάλο. Η τότε φρέσκια και ξεσηκωτική χορευτική μουσική έχει βαλτώσει και δεν «λέει» πια στους νέους της σημερινής γενιάς όσα έλεγε στους νέους της προηγούμενης.
Και κάτι τελευταίο: Πολλά από τα μεγάλα clubs της εποχής εκείνης είχαν πληρώσει ως διακοσμητή τον περίφημο Δημήτρη Παπαϊωάνου, τον άνθρωπο που σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Και μάλιστα άλλαζαν τη διακόσμηση κάθε σεζόν προσπαθώντας να γίνουν καλύτερα και πιο ελκυστικά. Αυτό κοστίζει. Και στην εποχή τη δύσκολη που ζούμε ποιος έχει τη διάθεση να ρισκάρει ένα τέτοιο ποσό, όταν πιθανότατα δεν θα κάνει ποτέ απόσβεση;
Είναι και οι τάσεις της κάθε εποχής. Κάποτε οι νέοι για να φλερτάρουν έβγαιναν έξω και γνώριζαν κόσμο. Τώρα υπάρχει το Facebook και τα «έξυπνα» κινητά…
15 κλαμπ που άλλαξαν τον τρόπο διασκέδασης στην Aθήνα
Εργοστάσιο στη Βουλιαγμένης (’80s).
Mad Club στην Πλάκα (’80s), και στη Συγγρού (’90s)
Highway στην πλατεία Μαβίλη (’80s)
Faz στον ίδιο χώρο (’90s).
Αυτοκίνηση στην Κηφισίας (’80s)
Club Tessera στην Πειραιώς (’90s)
+Soda (’90s)
Amfiteatro στην παραλιακή (’90s)
Factory στην Ομόνοια (’90s).
Φάρμα στα Οινόφυτα (’90s)
Babes in Toyland (’90s) Άλσος με τα Sunrise parties (’90s)
Άτομο, Camel και Umatic (’90s)
Ρώσικη ντίσκο στο Σύνταγμα (’00s)
Venue ( ’00s)
Luv (’00s)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου